Verstopte vendingmachine

Een beetje bang voor het ontbijt waren we wel, na die ontzettend gekke maar gave maaltijd van gister. Die angst was niet helemaal ongegrond want een traditioneel westers ontbijtje was het zeker niet: weer allemaal verschillende bakjes vol gekke - of althans, vooral gek als ontbijt - dingen. Zeewier, groene pudding, ingelegde groenten, soep, vís!? Gelukkig konden we na wat ruilhandel toch allemaal onze eigen buikjes vullen met wat we wel lusten, zodat we een goede bodem hadden voor een stevige wandeling.

De razendsnelle bullettrains van Japan zijn natuurlijk wereldberoemd, maar ook de kleinste dorpjes zijn aan elkaar verbonden door goed onderhouden treinsporen, waar we dankbaar gebruik van maakten om naar het begin van een wandelroute langs oude postdorpen uit het edo-tijdperk te komen. Al moesten we daarvoor ook nog even in de bus, waar Peer iets te vroeg op het knopje drukte zodat we uiteindelijk helemaal niet bij dat begin zijn gekomen, maar ala; wandelen konden we. Langs de weg, en soms door het bos, waar bellen stonden die gerinkeld moesten worden om beren weg te jagen, liepen we van dorpje naar dorpje. De Japanse overheid heeft de bewoners van deze regio gevraagd om alle 20e-eeuwse features te verstoppen, zodat het echt de waan van oude dorpjes kreeg; alleen de vending machines, die ons onderweg van lekker koude drankjes voorzagen, lieten de vooruitgang zien, al waren ze soms verstopt achter rieten hutjes om de schijn op te houden.

Die avond waren onze voeten best moe en beloonden we onszelf door weer even de onsen in te gaan, en lekker spelletjes te spelen in de lobby van ons hotel. Daar waren we overigens de enigen, want tot onze grote verbazing houden Japanners niet alleen niet van buiten zijn - wat we overigens erg irritant vinden, want vrijwel nergens in dit land kun je dus een lekker terrasje of buitenzwembad vinden -, maar blijven ze gewoon het liefst de hele dag op hun eigen kleine kamertje. Voor ons wel relaxed, maar het blijft een gek volk.

Merel