The big four

De hele vakantie praat Peer over niks anders (was het maar waar) dan de ‘Big Five’. Deze wordt gevormd door het luipaard, de buffel, de leeuw, de olifant en de neushoorn. Alleen die laatste leeft niet in het park waar we vandaag heen gingen, dus Peers missie was duidelijk: de andere vier móést hij zien!

Kwart over zes stond de wekker deze ochtend. Met scrambled eggs en pancakes in plastic meeneem-bakjes stapten we bij Robert in het busje, op naar het échte Queen Elisabeth National Park! Een uitgestrekte savanne lag voor ons, met (naar het scheen) heel veel dieren… Al vrij snel was het raak en kon Peer de eerste van zijn lijstje afstrepen: tussen alle wrattenzwijnen en soorten antilopen liepen heel veel grote, stevige buffels. Zeldzaam bleken die dus niet te zijn, maar wel indrukwekkend! 
 

Ook op de tweede bingo hoefden we niet lang te wachten. Midden op de weg, niet bang voor alle jeeps die zich om hem heen verzamelden, lag een grote mannetjesleeuw lekker te luieren. Een klein stukje verderop banjerde een gezinnetje rond; een vader, moeder en twee kleine, schuwe welpjes. Zoals we al hadden voorspeld, reden er binnen de kortste keren al tientallen auto’s richting de vijf beesten; een soort kermisattractie leek het wel. Maar toch was het onwijs gaaf om die koningen van het dierenrijk eens in het echt te zien!

Olifanten hadden we natuurlijk gister tijdens de boottocht al gespot, dus het enige waar Peer (en wij stiekem ook een beetje) nog aan kon denken was het zien van een luipaard, om zijn big four compleet te maken. En ook dat lukte! Ook hier waren we niet de enige, maar vanonder het dak van onze bus, dat omhoog kon worden geduwd, konden we echt genieten van de prachtige vacht en soepele bewegingen van dit dier. 

Hierna bleven we nog een tijdje rondrijden, terwijl het om ons heen steeds rustiger werd. We konden dus nog heel goed met zijn vijfjes kijken naar een hele kudde nijlpaarden in de modder, naar de vele mooie antilopen, waterbokken en wrattenzwijnen. Zelfs toen er een hele kudde olifanten vlak voor onze neus de weg overstak, waren we helemaal alleen: extra gaaf!

Merel