Pilaar met gat?

Tijd om dit dear park eens verder te ontdekken! De naam bleek zijn eer na te komen, want overal struinden wilde, maar aan de mens gewende herten rond. Vaak genoeg kwamen ze heel dichtbij (vast niet voor de gezelligheid, maar voor het eten in de rugzakken) en kon je ze aaien of mooie kiekjes maken. Maar ook de tempels bleken gaaf: het prachtstuk was een mega-tempel met een net iets minder mega (anders paste hij natuurlijk niet) buddha midden onder het dak. Dit gebouw schijnt het grootste houten gebouw ter wereld te zijn, en ondanks dat je zou zeggen dat dit alles aantrekkelijk genoeg klinkt, viel het wel mee met hoe druk het was. Alleen bij een vreemd gat in een pilaar stond een rij. Het verhaal gaat namelijk dat als je je daardoorheen kan wurmen, je de rest van je leven voor het kwaad behoed bent. En dat terwijl iedereen in de rij, en hun familie, je staat te bekijken…. Alleen Zoë en Peer durfden dat aan - papa zweerde dat hij, dertig jaar geleden toen hij hier op reis was, erin had gepast, maar het bewijs daarvoor ontbreekt (nog) - en met het nodige gepuf en gekreun kwamen ze inderdaad allebei aan de andere kant van de pilaar tevoorschijn. 

Ook de andere tempels in het complex hebben we bezocht, met als hoogtepunt een donkere ruimte vol mooie lantaarns, voor we ‘s middags nog even lekker gingen chillen. Toen ik een halfuurtje mijn ogen dichtdeed bleek het opeens 3 (!?) uur later en tijd om te eten..

Gemasseerde koe, ‘wagyu beef’, is een Japanse specialiteit en echt uitzonderlijk lekker, zo ondervonden we. Daarna keken we nog even naar de mooie lampjes die er ook vandaag weer stonden, aten een heerlijk softijsje en kropen we weer ons bedje in. 

Merel