Pokémon-master (of princess?)

Op de laatste dag in Tokio (voor nu, aan het einde van de vakantie komen we terug) had Peer één wens die hij ont-zet-tend graag vervuld zag: een bezoek aan het ‘Pokemon center’. Onderweg bezochten we, tot Peers ergernis natuurlijk, nog een schattig stationery-winkeltje met allerlei prachtige notebookjes, pennen, enveloppen en stempels voordat Peers droom echt uitkwam: de schuifdeuren gingen open en een grote Pokemon-muurschildering kwam tevoorschijn. Een beetje zenuwachtig was Peer zelfs, toen we in de lift naar boven stapten. Daar aangekomen werden we begroet door een groot beeld van Snorlax (een Pokemon dus) en daarna kwamen we in een ruimte met honderden Pokemon knuffels. Een voor een liep Peer ze langs, bijna ALLE namen opnoemend, en hun krachten en volgende versies. Nu snappen we wel waarom er geen Franse woordjes meer in zijn hoofd passen… 

Het was een soort hemel voor Peer, en dat vonden wij natuurlijk ook leuk om te zien. Als klap op de vuurpijl mocht hij een knuffel uitkiezen en na lang, echt lang tobben koos hij toch voor de legendarische Pikachu. Geslaagd!

De volgende ervaring was ook een speciale.. 

In Japan heerst een soort rare, infantiele sfeer rondom vele reclames en anime-strips. Een raar fenomeen zijn dan ook de vele restaurants waar de vrouwelijke bediensters zich, in cosplay verkleed, ontzettend onderdanig en kinderachtig gedragen terwijl ze je persoonlijk bedienen. Iets zieligs heeft dat zeker, vooral als mannen daar alleen heen gaan, maar wij wilden het toch ook meemaken. We moesten er zelfs even voor in de rij, voordat we op de vijfde verdieping van een gebouw waarvan alle zeven etages hun eigen dit soort restaurant waren, een soort als kinderkamer versierde ruimte instapten, met een vrolijk behangetje. We werden door vijf meisjes tegelijk met een soort liedje begroet en toen naar onze tafel begeleid. Onze serveerster had een naam die we helaas weer vergeten zijn en benoemde ons toen tot ‘masters’ en ‘princesses’, met een persoonlijk certificaat aan toe. Met hulp van haar vertaalapparaatje, waar zij en wij in konden praten om elkaar te begrijpen, legde ze de gekke gebruiken van het restaurant uit; bij vrijwel alle gerechten (zoals een mega ijscoupe) en drankjes hoorde een liedje, dat we dan in koor moesten nazingen, of werd een figuurtje naar keuze op getekend. Dit alles was echt vrij infantiel en ergens ook beschamend om deel van te zijn, maar we keken wel onze ogen uit. Bijvoorbeeld naar de man aan de tafel achter ons, die zijn serveerster een Dior-tasje overhandigde, of onze buren, waarvan een man een heel boek vol met foto’s van honderden van dit soort meisjes bij zich had…. 

Tot slot mochten we nog met ons meisje op de foto, waarbij we naar voren op het podium werden geroepen en uit een van de vijf ‘schattige’ foto poses mochten kiezen. Op Peers foto zijn zijn rode, beschaamde wangen nog te zien. ‘I’m done with you.’ verscheen er op de vertaalmachine nadat het meisje iets insprak. Vast een foutje, maar we hebben ons kapot gelachen.

Onderweg naar huis, in het donker door dit ‘electric district’, langs alle billboards en gokmachines, kwamen we nog tientallen van dit soort meisjes tegen langs de weg, die in volle verklede outfits reclame maakten voor hún restaurant. We hebben het nog opgezocht en er blijkt echt niks seksueels achter te zitten (dat mag ook niet), maar ontzettend raar en een beetje creepy is het wel…

Ook onze eerste tempel zagen we vandaag, een mooie rode schrijn.