Ongewenst meidentripje

Helemaal bepakt en bezakt, onze spullen voor drie weken netjes in alleen handbagage gepropt, met de juiste vaccinaties en papieren en maar liefst drieënhalf uur van te voren (en dat is veel voor ons doen) stonden we, met heel veel zin in een nieuw avontuur, goed voorbereid op alles wat ons op Schiphol te wachten zou staan in de rij. Althans, dat dachten we.. Toen de baliemevrouw Peers visum voor Oeganda aan het controleren was, fluisterde Dammie nog in mijn oor ‘gelukkig controleer ik het altijd goed!’, maar nog geen tien seconden later stond de mevrouw op en vertelde ons dat er een typefout zat in het document: op één 1 in plaats van een 2 na, kwam het niet overeen met Peers paspoort. Hij mocht, zelfs na heel wat gepraat en uitleg, niet mee op de vlucht.. 

Bij een andere balie besloten we ons plan: de vliegtuigen zaten zo vol, dat we met z’n vijven nooit meer een plek zouden kunnen vinden om later te gaan. Papa bleef dus achter met Peer, terwijl Zoë, mama en ik wel het vliegtuig in gingen; met twee hadden ze meer kans. En, godzijdank, bleken er precies een dag later nog twee plekjes te zijn op dezelfde vlucht, zonder omboekingskosten! 

Terwijl de mannen dus weer teruggingen naar Den Haag, begon voor ons de vakantie al. Een soort meidentrip, maar dan niet gepland.. 

Na een vlucht van zes uur (waarbij we wel lekker veel ruimte hadden, want de twee legen plekken naast ons waren nadrukkelijk aanwezig) kwamen we aan in het bloedhete Qatar. De airport was prachtig, en de stad die we in de verte zagen vast ook, maar het enige waar we zin in hadden was een warm bedje, om even bij te komen van al die stress… 

Merel