Heel groot avontuur 2/2

Rond zeven uur werden we wakker. Door de vermoeidheid van de tocht van gister hadden we allemaal, ondanks de harde bedden en nachtelijke plaspauzes naar de vieze wc-hut een flink end verderop, goed geslapen. Ontbijt werd voor ons gemaakt; een grote bak pap, maar (gelukkig) ook aardappeltjes en ei. Samen met Judith, haar gids en onze Rasto & Sam begonnen we de toch van vandaag; zo’n 1000 meter omhoog, tot een hoogte van 3500, en dan naar beneden naar een ander kamp op 2500 meter. De route begon zoals gister, door een dik jungle-bos, maar al snel kwamen we in een andere zone: bamboe. Nog steeds liepen we omhoog, soms best steil, over smalle bergpaadjes en langs gladde rotsen. Onze stevige wandelschoenen waren omgeruild voor regenlaarzen en de blote armen voor jassen; hoe hoger we kwamen, hoe kouder en glibberiger. Het bleek het allemaal waard; na onderweg nog langs wat prachtige watervalletjes te komen, bevonden we ons boven in een ware sprookjeswereld. Overal hing een mysterieuze witte mist, gekke, maar supermooie planten versierden de grond en vanaf het houten wandelpad keken we steeds maar weer onze ogen uit. De gekke magie daarboven is lastig met woorden te omschrijven, en hoewel de foto’s het ook niet helemaal perfect tot z’n recht doen, maken die het wel wat visueler; we zullen ze uploaden.

Judith liep nog verder door (zij maakte een 4-daagse tocht), terwijl wij na deze ‘mountains of the moon’ - zo wordt dat stukje genoemd - gezien te hebben weer aan onze afdaling begonnen. Toen merkten we steeds meer dat we echt best een stuk hadden geklommen: bij verschillende leden van de familie begon de hoogteziekte in te kicken (tot kotsen aan toe…). De welverdiende lunch- en ruststop maakte dat al wel iets beter, maar iedereen voelde zich pas echt weer goed toen we in het lagere kamp, waar we weer door de gidsen bereid avondeten aten en vol geweldige indrukken in de krakkemikkige hutjes gingen slapen, aankwamen. 

De volgende dag liepen we de laatste paar uur naar beneden. Het was nog een flink stuk, maar afdalen was toch echt een stuk fijner dan omhoog. We zagen nog wat aapjes en genoten voor de laatste keer van het uitzicht, tot we door het enorm sfeervolle dorpje, met overal rondrennende schoolkinderen in wel tien verschillende uniforme (het was lunchpauze), eindelijk weer bij het basiskamp aankwamen. Achttien uur lopen in drie dagen, zonder electriciteit en ‘douchen’ uit een teiltje met het enige beschikbare warme water; zwaar, maar ontzettend gaaf.

Merel