How are you!

Bij gebrek aan fietsen en fietspaden, gebruiken Oegandezen ‘boda boda’s om zich over korte afstanden te verplaatsen. Een soort motortjes, met een lang zitkussen zodat je makkelijk achter de bestuurder kan plaatsnemen. Overal in steden, maar ook op het platteland rijden onwijs veel van die boda-mannetjes rond om je voor weinig geld een lift aan te bieden, maar omdat wij Robert natuurlijk hebben om ons overal heen te brengen, waren we nog nooit achterop gestapt; tot vandaag! Vijf motortjes, met vijf mannetjes, stonden in het stadje Fort Portal klaar om ons een tour te geven. Peer sprong achterop bij Mozes, Karin nam plaats bij Bashir, ik stapte op de motor van Beckham, Marcel bij Wilson en Zoë werd rondgereden door Joel. 

Niet alleen de stops, bij koffie-, thee- en vanilleplantages, waar we een rondleiding kregen en werden bekeken door toestromende lokale bevolking (toerisme zijn ze hier echt nog niet zo gewend), waren onwijs vet, maar het rondrijden op die boda’s zelf was pas echt gaaf. 

Overal was dat rode zand en de wind joeg door je haren, in prachtige natuur of door krakkemikkige dorpjes. Daar kwamen kinderen aangerend als ze ons zagen, terwijl ze, meer als een begroeting dan als een vraag, riepen: ‘how are you! How are you!’. Echt onwijs lief. 

Ondertussen was iedereen ook bevriend geraakt met zijn eigen bestuurder; stuk voor stuk onwijs vrolijke, grappige mannen die het zelf ook enorm naar hun zin leken te hebben. 

We lunchten lokaal; voor iets meer dan een euro per persoon kregen we rijst met geit geserveerd. Best lekker, totdat we iets in onze soepjes zagen drijven: blijkbaar eten ze hier niet alleen het geitenvlees, maar ook de ingewanden… 

De laatste stop was bij een ander crater lake, waar we besloten een duik te nemen om het rode zand van ons af te spoelen. We hadden goed gecheckt of er geen bilharzia, de gevaarlijke bacterie die veel zwemplekken verpest, aanwezig was, maar toch werden we verrast: een bloedzuiger vond Zoë erg lekker en beet zich vast in haar been! Gelukkig hadden we het op tijd door, en liet hij  alleen twee kleine wondjes achter.

‘S avonds, toen we nog vrolijk door al die gave dingen die we hadden gezien in de lodge gingen avondeten, smaakte de vertrouwde kip, zonder ingewanden, extra lekker. Morgen rijden we hier weg, op naar nieuw avontuur! 

Merel