Snurkers, watervallen en campinghangen

Na de ‘drukke’ gebeurtenissen van de afgelopen dagen vonden wij het wel weer tijd voor campinghangen. Helaas is dat niet erg leuk te beschrijven, behalve als je het niksen noemt en er iets leuks om lult. Maar dat heb ik vorige keer al gedaan, dus ik denk niet dat jullie daar op zitten te wachten. Dan maar zo.

Het spannendste wat we deze dagen hebben meegemaakt was dat we onze campingplek inruilden omdat de man in het tentje naast ons verschrikkelijk hard snurkte. Ik vond die anti-snurkbeugelreclames altijd maar suf, maar deze man heeft dat echt nodig. Dat zijn vrouw nog niet doof is! 

Daarnaast.... tja. Hardlopen? Nou, ik denk niet dat ik daar een hele blog mee kan vullen...

Maar er zijn toch wel twee leuke dingen geweest; een ervan kun je in een losse blog lezen (als die al af is als jij dit leest....) en de ander zal ik nu beschrijven. Wordt het toch nog wat.

Op een dag (ik ben de tel kwijt) nam papa een kind mee op de fiets naar een waterval. Het probleem was alleen dat er drie kinderen waren en toch echt maar twee fietsen. Terwijl Peer aan het tafeltennissen was, woedden de meiden een verhitte discussie. Dit was het uiteindelijke plan: ik zou op de heenweg de 4 km rennen, en terug op de fiets. Zoë andersom. Dus, zonder dat die zielige Peer het doorhad, verlieten wij de camping. Vier kilometer naar de waterval. Of tenminste, dat dachten we. Met 35 graden bergop rennen en fietsen was toch best zwaar en de streek die Google maps uithaalde hielp ook niet echt mee; het leidde ons totaal om naar de bóvenkant van de waterval, die we overigens alleen konden horen vanaf daar. Uiteindelijk was de heenweg 6 km lang. Maar waar we toen uitkwamen, was echt betoverend. Een soort overkapping van bomen hield een deel van het zonlicht tegen en scheen mooi op de waterval. (De onderkant dit keer) Met z’n drieën zwommen we daar zelfs achter. En we genoten ervan! Ook een belangrijk detail; we waren helemaal alleen, op het kleine schildpadje dat ook rondzwom na.

Heel mooi! Verder deden we niet zoveel, op de boottocht een paar dagen later na dan. Maar zoals ik al zei, dat kun je (hopelijk) in een ander reisverhaal lezen. Voor nu zeg ik: tot de volgende keer! 

Merel