Moe in Tokio

Moe, zo moe waren we toen we in ons schattige maar moderne hostel in een buitenwijk (die alsnog best centraal lag, zo groot is Tokio) aankwamen. Gelijk maakten we kennis met de gekke gewoontes over schoenen in huis in Japan: we wisten wel dat het gebruikelijk is om overal op je sokken rond te lopen - ook in hostels en hotels - maar dat er speciale slippertjes klaarliggen bij de ingang en je die ook niet overal aanmag, wisten we niet. In de gangen draag je die soort zachte badslippers namelijk, maar zodra je op een tatami-mat stapt, moeten ze uit. Zal wel even wennen worden!

Omdat we eigenlijk door het tijdsverschil precies een hele nacht hadden overgeslagen, besloten we toch nog van 10 tot 14 (Japanse tijd) even een dutje te doen, anders zouden we de dag niet doorkomen. Daarna was het zaak om zo lang mogelijk tegen onze slaap te vechten en zo laat mogelijk te gaan slapen, zodat we niet de volgende dag al om 5 uur ‘s ochtends klaarwakker zouden zijn, zoals onze innerlijke Nederlandse klok zou willen. En dat lukte wel in deze stad…. 

Tokio is groot, groter dan we konden beseffen want gelukkig is het metrosysteem ontzettend geavanceerd en konden we ons in meestal minder dan een uurtje verplaatsen naar hotspots in de stad. De schermpjes in de metro gaven aan aan welke kant de deuren open zouden gaan en op hoeveel meter van de roltrappen we ons bevonden: op naar de uitgang, Tokio in!

We lunchten in een klein tentje met maar één gerecht en medewerkers die geen woord Engels spraken - een probleem waar we deze vakantie vaker last van zouden krijgen. Maar lekker was het zeker. Een wandeling door Tokio volgende en het lukte ons vrij goed om onszelf, door al die gekke, nieuwe indrukken wakker te houden. Winkeltjes, gek geklede meisjes, overal kattenspulletjes, ‘vending machines’ op stoepen… Maar het grootste geluk hadden we dat er die avond toevallig een enorme vuurwerkshow bij de rivier werd gehouden, met als publiek vrijwel alleen Japanners. 

Precies een uur lang, Japanners zijn stipt, gingen de de vetste pijlen de lucht in. Japanse mannen én vrouwen droegen voor deze gelegenheid de prachtigste kimono’s, met hun houten slippertjes eronder.  Politiemannetjes met luidspreker-toeters probeerden het door allerlei dingen in het Japans te schreeuwen in goede banen te laten lopen, terwijl wij zaten te genieten; van het vuurwerk én van al die mensen om ons heen. Mee met de kudde liepen we terug naar het station, met een poging om een omweg te vinden, en eindigden we in een eettentje waar de rijst op was… maar we waren te moe en hongerig om verder te zoeken. Net achter alle drukte aan stapten we de supersnelle metro weer in en konden we ein-de-lijk ons bed weer in. Maar we hebben het goed volgehouden!

Merel