Met de trein!

‘Lang zal ze leven, lang zal ze leven...’ zo begon de dag voor de Dammies. Want als je moeder jarig is moet dat natuurlijk wel gevierd worden. 
Mama kreeg van ons allemaal twee cadeautjes. Alleen papa gaf er (maar) een. 
Na het ontbijt reed Kamal ons naar de trein. Je denkt vast: de trein? Jullie hebben een eigen chauffeur! En, als je dat denkt: ik ben het helemaal met je eens. Maar onze moeder is jarig, en als je in discussie wilt gaan: We moeten door de bergen, en in de trein wordt je niet misselijk; het is een hele mooie tocht; in de trein is het niet heet. 
Dus gingen we met de trein. 
Het was, zoals ik al zei, een mooie tocht dwars door de theeplantages. We zagen helaas geen plukkers, want het regende. 
Bij het laatste station stond Kamal met onze koffers. Hij bracht ons naar een theefabriek, waar we een rondleiding kregen. We moesten allemaal een rare, groene schort aan. De meeste machines stonden uit, want gisteren was het zondag en er waren geen blaadjes geplukt. Er was een heel proces, maar dat is nogal veel en ik heb geen zin om dat allemaal op te schrijven. We mochten niet overal foto’s maken, vraag me niet waarom, maar de gemaakte foto’s zijn goed.
’s Avonds aten we bij een heel luxe hotel, mama had het uitgekozen voor haar verjaardag. Overal liepen Arabische gesluierde vrouwen en Japanners. 
Wij waren onder de indruk van alle luxe. Starend naar hoe de gesluierde vrouwen aten aten wij ons eten op.