Hiroshima

Japanners verbouwen graag; veel oude gebouwen zie je hier niet, want als iets niet helemaal meer naar behoren functioneert, waarom zou je het dan laten staan? Ook volgens deze beredenering kun je in heel Hiroshima, waar we drie nachten slapen, eigenlijk niks zien van die éne gebeurtenis waar iedereen de stad van kent. Er is slechts een gebouw dat ze hebben laten staan ter herinnering van de atoombom: ‘the dome’. Het geraamte van wat ooit een belangrijke bank was staat aan het begin van een groot park ter nagedachtenis aan 6 augustus 1945, dat we natuurlijk hebben bezocht. Het gebouw was indrukwekkend - onmogelijk voor te stellen dat hier ooit allemaal zulke gebouwen stonden die allemaal zo erg toegetakeld zijn, en als die gebouwen er zo uitzagen, wat moest er dan wel niet met alle mensen die hier waren gebeurd zijn - maar het museum was dat nog veel meer. Voordat we dat bezochten kregen we in het herdenkingscentrum een lesje kraanvogels vouwen van vier Japanse vrouwen, iets wat we al een tijdje wilden leren; Japanners geloven dat kraanvogels geluk brengen. 
Precies de vraag over wat de mensen in Hiroshima meegemaakt moesten hebben, werd in het museum beantwoord, met ontzettend heftige verhalen en foto’s. Direct na de impact was een groot deel van de stad weggevaagd, zo zagen we, en stond de rest in brand. Zwarte, dikke regen viel naar beneden en de overlevenden maakten daar dankbaar gebruik van om zichzelf te kunnen blussen, maar het bleek later radioactief - net als eigenlijk de hele omgeving. Na de verhalen over alle directe slachtoffers kregen we de beelden te zien van al die radioactieve gevolgen, en ook die waren echt ontzettend heftig. Iedereen weet natuurlijk over Hiroshima, maar dat de verhalen gezichten en gevoelens krijgen is echt indrukwekkend. We konden echt niet naar alle foto’s kijken. We hebben daarna nog even rondgelopen op het terrein, voordat we door gingen: een beetje gek en met een zwaar gevoel lunchten we wat - bentoboxen, want veel tijd hadden we niet, voordat we op een bootje stapten. Helaas overdekt, met die gekke buiten-haat van Japanners, maar tijdens een klein stukje mochten we wel op het dek staan en konden we Hiroshima vanaf de rivier bekijken.

De rivier bracht ons naar een eiland (Miyajima) waar de bekende Itsukushima-schrijn staat, naast een grote tempel. We werden gelijk begroet door wilde herten, die toch zo tam waren dat je ze kon aaien. De schrijn stond in het water, want we waren er tijdens vloed, en leende zich voor prachtige foto’s en ook het wandeltochtje door de tempel was mooi.

Terug gingen we met een grotere boot en toen wilden we eigenlijk gewoon eten en naar bed, maar op weg naar huis liepen we langs een mega gamehal. Daar heb je er hier veel van; vol met gokspellen, grijpautomaten en andere apparaten. Sommige Japanners komen hier echt vaak heen - zo zagen we een oudere man die, met zijn rugzakje nog op, ongelofelijk snel een of ander muziekspel stond te spelen. Op alle zes (!) verdieping namen we een kijkje en wat maakten al die kleuren en lichten en geluiden een indruk! Zelf hebben we natuurlijk ook nog twee potjes luchtijshockey gespeeld en een dancebattle gedaan, voordat we écht naar huis gingen om te slapen.

Merel