Herten en lichtjes

Peer was nog helemaal in de wolken (en mama had pijn aan haar voeten) na zijn droomdag van gisteren, toen we nog even Osaka gingen ontdekken op onze laatste dag hier. We aten bij een Frans ontbijttentje, ‘sucre coeur’, zoals er zo veel van zijn hier: vreemd genoeg lijken Japanners een soort obsessie te hebben met Frankrijk, want overal vind je restaurantjes, winkeltjes en borden met teksten in die taal erop. Gek!

Helaas was het echt bloedheet in Osaka en voelde niemand er iets voor om bezweet door de stad te sjouwen en dus besloten we de airco op te zoeken in het Osaka Science museum: een grappig interactief museum, maar wel een beetje oud. We verwachten van Science-voorloper Japan, met al die ongelofelijke techniek - zoals de supersonische wc’s met wel tien knopjes voor verschillende bilwasstanden, brilverwarming en muziekjes om het geluid van je vallende drol te maskeren, die je zelfs in de krakkemikkigste hutjes vind - stiekem iets meer, maar hebben ons prima vermaakt. Mama at nog een heerlijk laat verjaardagscakeje bij een luxe bakker met de naam - kan geen toeval zijn - Karin, en toen pakten we de trein naar Nara. 

Deze stad staat vooral bekend om het grote hertenpark/tempelcomplex dat eraan grenst, dus daar kwamen we natuurlijk voor. We sliepen in een leuk hostel midden in het gebied en konden ‘s avonds dus gelijk op pad. 

En alweer, net als met de eerdere vuurwerkshow en Peers Pokemon-festijn, vielen we met onze neus in de boter: zonder onze reis daarop aangepast te hebben, bleek er deze week in het deer park een lichtjes feest te zijn! Honderden kaarsjes verlichtten de natuur, als in een zoetsappige Disney-film, en er was een lange rij van Japanse eetstentjes, waar we een variatie van lekkernijen hebben gegeten. Heerlijk!

Merel