Mennonieten!

Onze ochtend begon met een lekker ontbijtje. Aan onze tafel zat ook een Duits stel, waar we gezellig mee hebben gepraat (Wel in het Engels). Peer kletste in zijn brakke Engels gewoon mee! Superstoer. Met onze auto reden we vervolgens naar de AirPort in Chetumal, die aan de grens met Belize ligt. Hier leverden we onze auto in. Met de taxi reden we naar de grens met Belize. Wat een gedoe zeg! We moesten geld betalen om het land uit te komen, maar we hadden geen cash meer. Er was geen pinautomaat en het loket waar je wel kon wisselen lag verstopt in een ander gebouw. Ik ben blij dat we daar niet zo moeilijk over doen in Europa! Toen we de grenscontrole van Mexico door waren moesten we ook nog langs de Beliziaanse douanes. Gedoe, gedoe. Gelukkig stond er in Belize een mannetje voor ons klaar met de nieuwe huurauto, dus dat ging redelijk snel. Hij reed ons naar een restaurantje waar papa en hij de papieren doorkeken terwijl wij aten. Met onze gloednieuwe auto reden we zo'n drie uur naar ons nieuwe hotelletje. Dit lag in mennonietengebied. De mennonieten zijn een streng protestants volk. Ze komen oorspronkelijk uit Nederland en Duitsland maar daar werden ze honderden jaren geleden vervolgd, waarop ze naar het noorden trokken. Maar ook daar waren ze niet gewenst en ze stakende de Atlantische oceaan over. Daar hebben ze nog honderden jaren rondgetrokken voordat ze in Belize kwamen. Dit was het enige land waar ze zich niet hoefden aan te passen aan de regels en wetten van het land. De Mennonieten spreken nog steeds een soort Duits en ze zien er super Europees uit. Blonde haren, blauwe ogen. Echt heel bijzonder om te bedenken dat ze hier toch al honderden jaren wonen en er nooit eens een keer iemand met een Belizean getrouwd is en dus donkere kinderen heeft gekregen! Nou ja, misschien wel maar die werd dan uit de gemeenschap gezet. We sliepen in een hotelletje op een boerderij van twee oude mensen. Toen we hier aan kwamen was ee niemand! Ook toen we een halfuur wachtten was er geen teken van leven. We besloten rond te reden en het te vragen aan twee aardige mennonieten-dames die een ometje maakten. Ze verwezen ons door naar hun mannen die thuis waren. Ook deze waren heel aardig en lieten ons binnen. Ze belden naar de mobiele nummers van ons hotel en toen kwam de oude opa er snel aangereden. Hij liet ons binnen en vervolgens hebben we lekker geslapen! Tot morgen, merel.