Mama’s verjaardag en een modeshow!

Hoewel het de verjaardag van Karin is vandaag gaan Karin en ik naar de Tuol Sleng gevangenis, ook wel S21 genoemd, een voormalige school in een wijk in het zuiden van Phnom Penh. Hier werden de mensen heen gebracht om ondervraagd te worden. In de praktijk betekende dat dat ze hier gefolterd en gemarteld werden net zolang tot ze een  schuldbekentenis aflegden en ook alle familie, vrienden hadden verraden en wie er verder dan ook verlinkt kon worden omdat ze niet volledig meewerkten aan het bereiken ban het utopische communistische ideaal van de Khmer Rouge.

We lopen rond door de martelkamers, zien de martelwerktuigen en zien foto’s van de slachtoffers maar ook van hun beulen en bewaarders. En terwijl we door die ruimtes lopen, die sinds het gehaaste vertrek van de Khmer Rouge onaangetast zijn gebleven, horen we op onze koptelefoons de verhalen. Van slachtoffers én hun folterende ondervragers. Er zijn maar een handvol overlevenden. Een ervan werd gespaard omdat hij typemachines kon repareren, dus hij kwam wel van pas. We zien zijn cel en horen zijn mensonterende verhaal. En tegen het eind van de rondgang ontmoeten we hem ook. Een oud fragiel mannetje zit achter een bureautje met een stapel boeken van zijn levensverhaal wat hij allemaal in S-21 heeft meegemaakt. Naast hem een vrouw die hem assisteert bij de verkoop van zijn boeken. Wij groeten hem respectvol en hij wijst naar zijn boeken en maakt ons duidelijk wie hij is door te zeggen ‘typewriter’ en hij maakt een paar typebewegingen.  We voelen ons bijna verplicht het boek te kopen maar doen het niet. Ik hoop dat anderen het wel doen. Bijvoorbeeld de groepen Cambodjanen die er ook rondlopen. Ze zijn uiterst vriendelijk en willen met ons op de foto. Misschien, zo denken we later, omdat ze waarderen dat wij ook bij dit treurige deel van hun geschiedenis stil willen staan.

We gaan terug naar het hotel waar de luierende kinderen al wel ontbeten hebben maar inmiddels een beetje aan het chillen zijn. We pakken - vanzelfsprekend via een koffietentje met een cappuccino voor de jarige - weer een tuktuk naar de Russian Market. De aangeboden waren zijn vergelijkbaar met de Central Market. Na een paar kleine aankopen is het tijd voor lunch en de jarige Kaatje kiest voor sushi. 

We waren er niet op voorbereid dat we naar een international fashion event zouden gaan dus moeten ons best doen om er toch nog zo hip mogelijk uit te zien. Dammie gaat zelfs nog even naar de kapper, laat zijn driemaandenbaard daar achter en komt gladgeschoren terug.

Marcel

Omdat wij, zoals papa al heeft beschreven, lagen te luieren in het hotel terwijl onze vader zich met zijn jarige vrouw dit verschrikkelijke, maar belangrijke deel van de geschiedenis van dit land bezighield, kregen we er weinig van mee; dit totdat papa en mama onder de indruk terugkwamen en ons, voorzichtig, de verhalen vertelden die hen waren verteld. We schrokken ervan, en het was goed om er bij stil te staan, maar het was ook mama’s verjaardag! Papa had (eindelijk!) zijn baard geschoren en onder dat harige masker kwam een knappe vent vandaan die samen met ons zong voor Kaatje en haar onze cadeautjes gaf. 

In de avond was het tijd voor dé fashion show van Pedro. Na twee weken ook de arme delen van Cambodja te hebben gezien, was het heel apart om daarbinnen te zijn; allemaal rijke mensen, fotografen, Aziatische beroemdheden. Terwijl buiten bedelaars op de grond sliepen. Wat een verschil.

Maar wat was het leuk! We werden zelf ook een beetje als beroemdheden behandeld, mer heuse fotografen die een foto wilden maken. Dit hadden we allemaal nog nooit meegemaakt.... Ook waren er een kunstenares, die de gasten (mits die in de lange rij voor haar tafeltje gingen staan) supermooi kon natekenen, een camera die een soort bewegende foto, een boomerang, van je kon maken en die kon laten afdrukken als bewegend plaatje, lekkere hapjes, cocktails voor de grote mensen, modellen en natuurlijk fotografen. Helaas mochten kinderen niet in de fashion show, maar die tijd gebruikten wij om in de rij, die er nu niet meer was aangezien iedereen die die rij vormde binnen bij de show zat, voor de tekenares te staan en zo zonder al te lang te hoeven wachten een mooi plaatje te bemachtigen.

Al met al was het een geweldige ervaring! En herinneren jullie je misschien de tas nog, die ik zo graag wilde, maar die te duur was? Onze Juffri had hem geregeld, met personeelskorting! Dus nu heb ik een supergave schooltas, die me altijd zal herinneren aan dit gave feest!

Merel