Pura vida vanuit een raft

 ‘Pura vida!’ De kreet die we overal in dit land zien, die wordt gebruikt als hallo, dankje, alsjeblieft én doei, is ook vandaag onze yell. Samen met de commando’s ‘forward’ (vooruit peddelen), ‘backward’ (achteruit), ‘lean in’ (leun maar een beetje naar binnen) en ‘get down’ (ga als de wiedeweerga met je billen op de grond van de boot zitten), had onze gids Domingo ons goed voorbereid op onze raft-tocht. Met zijn vijven zaten we in hetzelfde bootje, en naast ons ging een leuk Amerikaans gezin de rivier af. Onderweg schoot een heuse fotograaf gave kiekjes, en ten slotte voer er ook nog een zogenaamde safety guy met ons mee, die spectaculair in een kano voor ons uit ging. Maar spectaculair waren wij ook: het ging er vrij heftig, en dus superleuk aan toe met snelle stroomversnelling en kleine watervalletjes die Peer en Zoë nét niet de raft uit slingerden. Halverwege hadden we ook nog een leuke stop, waar we van een rots af konden springen en dan helemaal terug naar de boot met de stroming mee konden gaan. Maar het einde van de tocht was misschien wel het gaafst: we genoten de hele weg al van de prachtige natuur om ons heen, maar toen zagen we opeens een luiaard in een hoge boom hangen. Onze eerste! In het hele land zijn alle souvenirs bedrukt met deze dieren, maar wij hadden er nog geen gezien: tot nu dus, een supervette afsluiting van een supergave tocht. 

In de middag begon het te regenen, maar na de lunch besloten we toch nog even de gaan wandelen in het natuurgebied achter ons hotelletje. Nadat we de groene, grote hangbrug waren overgestoken maakten we nog even een klein rondje door deze jungle, maar daarna was het genoeg geweest: dat raften, en vooral het de hele tijd op moeten letten om een val in het water te voorkomen, bleek nog best vermoeiend…

Merel