Efgaristo en hallo!

Efgaristo. Dankjewel. Of iniedergeval hoe wij het uitspreken en hebben geleerd. Want als de Dammies in een land komen, leren we altijd hoe we een glimlach op bijna alle (op de chagrijnige na) gezichten kunnen krijgen. En dat is ook waarom ik deze blog begin met efgaristo; we zijn een land binnengekomen!! Hoewel onze eerste uren (te dure taxi’s, te kleine taxi’s, te lange rij bij de goede taxi’s, verkeerde metrohalte, om maar eens wat te noemen) niet geheel geweldige indrukken maakten voelden we ons best goed thuis in ons supergave appartementje in hét centrum van dit land: Athene!!!! 

De I love Athens-shirtjes lachtten ons tegemoet toen we na onze eerste nacht in Griekenland de weg op stapten. Op weg naar dé grote bezienswaardigheid liepen we, met de zon in onze nekken, richting de grote heuvel die we een stukje verderop zagen liggen. Akropolis. Terwijl Peer vertelde waar die naam vandaan komt (akro = hoogste punt, polis = stad) deelde Merel al haar kennis over de Griekse goden. Want dat moet je natuurlijk wel een béetje weten als je deze heuvel beklimt. Met indrukwekkende pilaren (Dorische Zuilen volgens Mama) en marmeren gebouwen (uit een marmer-mijn, zei Papa) verwonderden we ons en dachten we na over het feit dat honderden mensenvoeten dezelfde grond hadden gevoeld als wij en dezelfde dingen hadden bekeken. En toen was daar een steil, glad trappetje. Normaal zou dit trappetje geen plek hadden gekregen in dit verhaaltje; maar nu wel. Dit trappetje zorgde namelijk voor een grote blauwe plek en veel pijn bij een van de Dammies; mama Karin gleed uit. Vergezeld door een zere kont gingen we toch verder; we struinden door de stad en gingen een paar winkeltjes binnen. Totdat de klok 1 uur sloeg. 

Mama en ik liepen een Toms-shop in. Na even rondkijken, zonder de andere gezinsleden, gingen we weer naar buiten. Maar er was geen spoor van die andere gezinsleden. Vast een prenk, dachten we eerst. Maar toen er na een kwartier nog steeds geen grijzende koppen verschenen, besloten we maar met een telefoon van een van de medewerkers naar papa te smsen. (Want wat dit alles zo irritant maakte, was dat ál onze spullen in Marcels rugtas zaten...) om een lang verhaal kort te maken; we hebben een uur gewacht.

Ze hadden zitten kijken naar de wisseling van de wacht. Hoe leuk dat was weet ik niet, maar ik was er wel een beetje klaar mee. Gelukkig was het tijd voor chillen in ons appartementje, dat we alleen voor avondeten in een leuk-en-door-Zoë-gekozen-restaurantje verlieten. 

Nou, Efgaristo. Voor het lezen van deze blog. En tot morgen!!!!

Merel