Dierenfestijn in de jungle

Om kwart voor vier ging de wekker in ons hutje zonder muren, waar de hele nacht alleen een klamboe ons van de jungle had gescheiden. We moesten vroeg op; vandaag gingen we naar corcovado, het meest afgelegen natuurgebied in Costa Rica. Samen met onze gids Kerley zaten we eerst twee uur in de auto, daarna twee uur in de boot. Zonder af te remmen schoten we over de golven, op weg naar de jungle!

De jungle, die kregen we. Nadat we allemaal onze stevige, spuuglelijke wandelschoenen hadden aangetrokken volgden we Kerley op onze tocht. Blijkbaar stond onze gids hoog in de plaatselijke gidsorde, want iedereen sprak hem aan en al in het bootje leek hij veel gezag te hebben. Kerley vertelde trots dat hij in zeven jaar als gids slechts één dag geen tapir, het belangrijkste dier van het eiland, had gevonden. Telkens sprong hij van het pad, zei ‘wait here please’ en verdween even in de bomen, om te kijken of er misschien zo’n beest op een van de vaste plekken lag. Het mocht niet baten, maar andere dieren waren er genoeg: we keken onze ogen uit naar prachtige vogels, een krokodil, loopvogels, verschillende soorten aapjes en koati’s. 

We ontbeten en lunchten uit een bananenblad, heerlijke rijst en kip die we van de lieve Zulay van ons hutje hadden meegekregen. Extra gaaf aan de tocht was dat Kerley een grote telescoop bij zich had, waardoor we de dieren van extra dichtbij konden bekijken. Toen we na vijf uur lopen, doodmoe maar heel blij, terug richting de boot wandelden, leek onze gids het niet heel leuk te vinden nog steeds geen tapir gevonden te hebben. Nog een laatste keer wachtten we op het pad, terwijl hij nog even tussen de bladeren ging zoeken. Mama en Zoë besloten in de tussentijd nog even snel een plasje te doen; het kon altijd wel een paar minuten duren voordat onze vrolijke Kerley terugkwam, zonder succes. Maar dit keer kwam hij opeens vluchtig aanrennen - snel de broeken omhoog - en wenkte ons. Dertig meter verderop, lag een mega-tapir op zijn buik te chillen. We kwamen steeds dichterbij en zagen hoe groot, nijlpaardachtig, het beest eigenlijk was. Dat hij zo groot was, dat wisten we niet… Kerley, natuurlijk trots dat hij zijn eer kon volmaken, maakte trots een paar foto’s van ons, met de tapir op de achtergrond. Stilletjes vertrokken we weer, terwijl hij ons vertelde dat dit nog maar een baby was; grote tapirs konden wel 400 kilo worden. 

Op de terugweg spotten we, tot Peers verdriet, weer geen walvis of dolfijnen, maar we waren heel blij met hoeveel dieren we wel hadden gezien! 
 

Merel