Chinese dubbelganger

Deze ochtend werden we (Zoë, Peer en ik), wakker in onze kamer, kleedden wij ons zelf aan en liepen we zelf naar het rooftop-restaurant op de 14e verdieping, om daar vervolgens zelf te ontbijten. Dat zit zo; voor het eerst deze vakantie gingen papa en mama zonder ons naar een uitje. Niet omdat wij geen zin hadden om vroeg op te staan (of nou ja, misschien een heel klein beetje), maar omdat ze naar de Killing Fields gingen. Ik weet er niet heel veel van, maar aan papa en mama’s verhalen te horen, ben ik blij dat ik niet mee ben gegaan. Veel te heftig. In de tweede helft jaren zeventig was hier namelijk een dictator aan de macht, genaamd Pol Pot. Hij, en zijn broeders van de ‘Khmer Rouge’ waren extreme communisten en geloofden dat iedereen gelijk moest zijn. Maar dan echt extreem gelijk. Zo werd het geld afgeschaft, werden mensen op brute wijze uit steden verjaagd om op het platteland te werken, werden scholen afgeschaft en werd iedereen die een woord verkeerd zei, of de indruk wekte dat heel misschien ooit te doen, opgepakt en op extreem wrede wijze vermoord. Op de Killing Fields dus, en nu is daar een audiotour op een van die velden gemaakt, waarin tot in detail alles wordt beschreven. En precies daarom bleven wij gezellig thuis om te zwemmen, weg van al die ellende. 

Toen papa en mama na een paar uur onder de indruk terugkwamen kreeg mama alvast haar eerste cadeautje voor haar verjaardag van morgen; een lekker massage in een luxe tent. Dit gaf ons, Dammies die natuurlijk pas een dag van te voren aan cadeautjes denken, de kans om even langs de central market te hoppen. Deze gezellige markt had spullen in vijf categorieën; elektronica, kleding, tasjes, sieraden en houten speeltjes. En in die categorieën waren er tientallen, tientallen kraampjes. Was je dus op zoek naar een neppe, maar goed werkende box van jbl (zoals wij), dan had je alle keus. Maar kwam je voor een leuke, originele mok (ook zoals wij), was er niemand die je kon helpen. Uiteindelijk verlieten we de markt met twee van de hiervoor beschreven boxen, gekocht voor een prikkie door Peer en Zoë en een clutch voor mama voor de modeshow van de dag erna, waarvoor we waren uitgenodigd door Juffri. 

Die middag gingen we naar The Royal Palace; het terrein waarop ook de koning van dit land woont. Natuurlijk is niet alles opengesteld voor publiek, die man en z’n moeder (want daarmee woont ie samen) hebben ook hun privacy, maar een groot deel van het stuk is wel te bezoeken. Alles is in die gave, buddistisch-hindoeïstische stijl gebouwd, met heel veel rood en geel en goud en uitstekende punten aan de bouwwerken en mooie schilderingen. Supergaaf dus! We hebben hier best lang rondgelopen, maar na een ongeveer anderhalfuur besloten we weg te gaan; op naar de volgende activiteit, een boottocht! Deze ‘cruise’ kregen we gratis bij ons hotel, dus heel veel verwachtten we er niet van, maar het was (surprise!) toch echt heel leuk. De boot was mooi versierd met hout, net als ons hotel, en had twee verdiepingen. De Dammies sprintten natuurlijk naar boven en we hadden daar, aan ons tafeltje op het voordek, een leuk uitzicht. Pok hebben we gespeeld met een leuk Chinees meisje van 7. Ze kwam verlegen aanlopen en alle vijf dachten we; dit meisje is hetzelfde als Milou, ons nichtje in Nederland! Ze bewoog hetzelfde, sprong hetzelfde, lachte hetzelfde en het letterlijk precies dezelfde motoriek. We hadden het heel leuk met dit kindje, dat ook precies even oud was als onze Milou. Zo beseften we weer even hoe veel lol we hier hebben, maar door het zien van deze Chinese dubbelganger werden we (of in ieder geval ik) herinnerd aan hoe zeer ik Milou en de rest van thuis mis. 

Weltrusten!

Merel